My part of the Story

The code of LYMT

Normale schooldagen waren het meest saai van allen. Ik wilde echt dat er iets anders ging gebeuren dan naar de les lopen. Een beetje spanning, iets anders dan onze dagelijkse routine. Er gebeurde niks. Ik ben gewoon een meisje van 15 die school vermoeiden en saai vond. Ik was niet de enige. Mijn vrienden dachten precies hetzelfde, altijd elke week zeuren over de wereld en hoe dom de mensheid werd. Zo was het meestal bij ons.
Wiskunde, een vak dat ik nooit heb gemogen. Een vak die ik behoorlijk haat zelfs, ik kan écht niet met cijfers omgaan. Stomme rot wiskunde, zeg en denk ik vaak. Ik zat achterover geleund in mijn stoel. We waren stil maar eigenlijk had ik liever gezellig zitten kletsen. Ik slaakte een vermoeiende zucht en speelde met mijn potlood. Mijn blik gleed naar de bladzijde van het boek, rotboek. Ik had de opgaven voor de helft af en langs de rand van de bladzijde stonden krabelige tekeningen. Ik keek voor me en zag Lonneke’s rug. Ze zat rustig te werken, want zij was wel goed in wiskunde. Een eigenschap van haar di mij wel eens jaloers kon maken. Een som waar ik mijn hoofd over breek en een half uur mee bezig ben, daar is zij in 5 minuten mee klaar. Naast haar zat Yalenka die ook met haar eigen zaken bezig was. Ik zeg niet dat dat wiskunde hoeft te betekenen, we waren gewoon stil. Opeens viel mij op dat Tineke weer aan het tekenen was, het verbaasde mij niets. Ik keek over haar schouder mee hoe ze op het papier kriebelde. Veel kon ik er niet uit op maken, dus keek ik naar buiten. Vaak zat ik te dromen tijdens de les als ik me verveelde. Even later werd ik door de bel wakker geschrokken en keek ik verward om me heen. Snel pakte ik mijn spullen en liep de klas uit.
Toen we de klas uit gingen keek ik suf voor me uit, zag een blond stekelhoofd. Rob, een jongen uit mijn klas. Hij was mijn beste vriend en in lagere klassen was ik ooit verliefd op hem geweest. Nu had hij met Sharon, en ze hielden veel van elkaar. In het begin had ik daar moeite mee gehad, maar ik vond het prachtig dat ze zo gelukkig met elkaar waren. Ik zou nog wel iemand vinden, hadden veel gezegd. Het was bij mij alleen die brandende vraag: Waneer dan?! Ik zuchtte en staarde voor me uit terwijl we naar onze plek toe liepen. Tineke trok onze aandacht. Rob, Lonneke en ik keken aandachtig naar wat ze had getekend. . “Kijk, als ik me verveel komt er dit uit.’’ Ik keek haar een beetje stom aan en ze legde uit wat ze ermee bedoelde. . “Oke, dus het is een rebellenoorlog tussen Rob en Tineke, en ik en Moon doen er niet aan mee en chillen op de maan.” Was Lonneke’s conclusie. We moesten er allemaal om lachen. Toen ging de bel voor de volgende les.

“Oke mensen, even checken of iedereen er is.” De leraar noemde iedereen, als je je naam riep moest je ‘ja’ zeggen. Het opvallende was dat Rob er niet meer was. Hij was ziek naar huis gegaan. Het was alleen langer dan we hadden verwacht, hij bleef 2 hele weken ziek. Samen gingen we op een middag naar Rob toe, op ziekenbezoek. Toen we daar stonden vertelde zijn moeder dat hij geen bezoek kon ontvangen. Ik kreeg een wee gevoel in mijn maag, wilde hij ons niet zien. We waren zijn beste vrienden! We slenterde even later door Enkhuizen. Toen we energie hadden gekocht, gingen we ergens zitten. “Toch vind ik het vreemd dat hij geen bezoek wou, ik bedoel, kom op!” Riep Tineke. Ik keek op en begon na te denken. “Misschien moeten we een kaart sturen om het te laten weten dat we hem sterkte wensen, aangezien hij nooit online is.” Sprak Yalenka zuchtend uit en nam een slok van haar energie. Ik stond op en gooide mijn energie blikje weg. Even huiverde ik door de kou, stopte mijn handen in mijn zakken. Mijn blonde krulhaar zat voor m’n ogen. Het zat me toch niet lekker van Rob, het had mij beet in m’n hoofd. Ik begon te ijsberen met mijn hand tegen mijn kin. “Toch wil ik weten waarom Rob geen bezoek wil! Grrr ik kan hier niet tegen!” sprak ik met frustratie. Ik schopte tegen de prullenbak, we hadden toch niks fout gedaan? . “Moon hou er over op, als hij geen bezoek wilt, so be it…” Ik stond stil en keek Lonneke aan. Een zucht ontsnapte uit mijn mond. Even schudde ik mijn hoofd zacht heen en weer. Kon het hen dan niks schelen? Ik maakte me zorgen om onze vriend. Ik bleef nog zachtjes mokken in mijn hoofd. Ik keek naar Tineke, die zich weer eens had afgesloten. Ik keek schuin naar een boom, waarom deed ze zo afstandelijk?
Later gingen we nog even wat winkels en we kochten nog wat dingetjes. Tineke had een nieuwe ketting. We aten bij Lonneke, het was erg gezellig en we hadden lol met Leon en Nannie. Ik was met die mensen opgegroeid en hield veel van ze. Later fietste ik in het donker richting huis. Tineke en Yalenka fietste samen en Lonneke bleef bij haar vader.  Toen ik thuis kwam, zette ik mijn fiets weg. Binnen zaten mijn moeder en René op de bank. Een progamma over de gezondheidsdienst stond aan, wat René interessant vond. Ze vroegen hoe het was en ik antwoordde ‘leuk’. Ik bleef nog even op en keek tv, toen ging ik naar bed. Boven keek ik in mijn spiegelbeeld. Ik was groot gebouwd en had blonde krullen tot mijn schouders. Ik was moe en keek met mijn groenblauwe ogen naar mijzelf. Mijn broertje Sam lag al op bed, hij was 13. Ik hield heel erg veel van hem, maar ik was blij dat hij al op bed lag. Normaal bleef hij nog wel eens op mijn kamer treuzelen. Dan moest ik meerdere keren tegen hem zeggen dat hij moest gaan. Uiteindelijk ging hij dan chagrijnig of lachend weg. In mijn kamer, pakte ik een foto die veel betekende. Op de foto was een man en een baby te zien, beide met een bril op. De baby had een knalroze met donkere glazen. Ik keek ernaar en had een wee gevoel. De baby, was ik. De man was mijn vader. Ik wreef in mijn ogen, hij was overleden. 3 jaar terug was hij dood gegaan aan een hersentumor. Ik slaakte een zucht en zette een kus op de foto. Ik las nog even in een boek en ging toen slapen.
De volgende morgen werd ik wakker door gefluit van vogels. Het was weekend, heerlijk. Die dag zat ik op de pc te schrijven. Warrior Cats, een site waar ik zelf verhalen schreef over katten. Tineke had het ook gedaan, maar was ermee gestopt. Dat vond ik erg jammer. Later die dag ging ik skyleren om even wat beweging te krijgen. Toen ik thuis kwam, gingen we al eten en keken savond’s een film. Een relaxte dag vond ik zelf.

Die weken erna gingen z’n gangetje, normaal. Alleen Tineke had het er wel telkens over dat ze zo’n raar gevoel had. Ik had haar al dingen verteld die misschien zouden helpen maar niks werkte. Ten slotte had ik het opgegeven. Ik zat op het bankje en keek dromerig voor me uit, dacht na over van alles en nog wat. Ik vroeg me af, wat dat rare gevoel van Tineke nou eigenlijk was. Het maakte haar chagereinig en ik werd daardoor ook niet erg vrolijk van haar. Misschien was ze verliefd? Neehh, dan zou ze niet chaggie moeten zijn. De minuten sleepte zichzelf voort, toen ze aan kwam lopen. ‘Ik ben verlost!’ Riep Tineke vrolijk. Ik keek opgelucht op. Ik zag dat ze naar haar kluisje liep om de spullen er in te doen. Toen ze terug was sprak Ellen,‘Je bent wel erg blij vandaag, dat is een wonder.’ Ellen zat naast me. . ‘Ik ben eindelijk van dat rotgevoel af.’ Zei Tineke. Ik knikte vrolijk tegen haar. Ik was blij dat ze eindelijk weer eens een goed humeur had. ‘Mooi, dan hoeven we jou gezeur ook niet meer aan te horen.’ Lachte Lonneke erachteraan. ‘’Inderdaad, gelukkig.’’ Zei ik. Ze stak haar tong naar ons uit, waardoor ik harder moest lachen. Toen Tineke ging zitten, praatte ik nog even met Ellen. Ze had het over de paardrijles waar ze vanmiddag naar toe zou gaan. ‘’Zolang je er maar niet af valt, vindt ik alles best’’ zei ik half lachend. Toen ging de bel en hees ik mijn tas over mijn schouder. Het bleek dat we die les lokaal vervanging hadden in lokaal 3. Het NASK lokaal. Ik had een hekel aan dat lokaal omdat het er stonk en omdat de krukjes geen leuning hadden. Na een uitleg van de leraar probeerde ik te werken. Al snel had ik in de gaten dat het niet zou gaan lukken. Ik bladerde door naar de achterkant van mijn schrift en begon te tekenen. Het was een fantasie draakje met een lange staart. Af en toe lachte we, tekende ik en de les kroop langzaam voorbij. Ik zag Tineke even uit het raam staren, wat me eigenlijk ook niet veel boeide. Ik ging verder met mijn tekening en de les was ten einde. Samen met Lonneke liep ik de klas uit, we hadden het over het feit dat we straks weer naar huis moesten fietsen, en dat ik daar eigenlijk geen zin in hadden. Ik liep richting mijn kluisje toen ik Tineke halverwege opeens hoorde roepen. ‘Moon! Hey, ik heb een vraag.’ Riep ze luid door de school heen. Ik keek op van de tekening die ik nog in mijn hand had. . ‘Heb jij toevallig ook dat rode licht gezien daarnet? Je weet wel, bij Bio, in de richting van Enkhuizen?’ vroeg ze toen ik bij haar kwam staan. Ik keek haar verward aan. Waar had ze het over? Ik zag duidelijk dat ze erg nieuwsgierig was. ‘Nee, sorry. Ik was de hele les aan het tekenen. Zoals gewoonlijk’ Ik liet trots de draak zien. Ik had er best veel werk aan besteed en hoopte dat ze haar mening zou geven. Ze keek er even naar en mompelde wat. Ik verstond het niet goed en ze liep richting Yalenka en Lonneke, die bij Lonneke’s kluisje stonden. Ik keek haar na en slaakte een zucht. Wat was er toch? Ze deed de laatste tijd zo afstandelijk, ik kon het niet plaatsen. Vroeger had ze de tekening misschien vet gevonden. Was het omdat ze was gestopt met Warrior Cats was gestopt? Had ze geen interesse meer in mij? Was ik saai.. Vroeger hadden we gestikt van het lachen om fictie figuren die domme dingen deden. Darkfire en Grayclaw. Als ik daar nu over praatte wendde ze zich meestal snel af. Het deed me pijn. Hadden we dan dat nodig voor onze vriendschap?, dat kon toch niet waar zijn? Ik streek met m’n hand mijn lok haar voor mijn ogen weg. Nietsdenkend pakte ik spullen uit mijn kluisje. Al snel had ik gezien dat ik weer eens te lang had staan treuzelen en denken. De drie stonden half ongeduldig maar ook lachend naar me te kijken. Ik keek ze met een scheve glimlach aan en liep naar ze toe.
‘Rob is er weer!’ Riep Sharon vol vreugde uit toen ze hem spotte bij de deur. Ik keek ook naar de deur en een grote glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik versnelde mij passen en liep vrolijk naar hem toe. ‘’Rob! Geweldig dat je er weer bent!’’ Ik keek hem vriendschappelijk aan. Hij was niets verandert, gewoon zijn normale uiterlijk. Wat was er nou eigenlijk met hem aan de hand geweest?


15 April 2016 – Enkhuizen
‘’Jahaa! Ik kom al’’ Ik liep de trein uit en hees mijn tas beter over mijn schouder heen. Ik volgde Sanne. Ze had haast en wilde graag naar huis. We zaten op dezelfde opleiding op het Horizon College. Ik slaakte een zucht, haalde het blonde haar uit mijn ogen. Sanne kende ik al vanaf sinds de Basisschool en ik wist dat ze niet te laat wilde komen. ‘’Weetje ga jij alvast maar naar je afspraakje toe, dan weten we zeker dat je op tijd bent. Ik moet straks toch de andere kant op. Sanne keek me opgelucht aan. ‘’Dankje Moon!’’ Ik knikte. Ze pakte snel haar fiets en ging weg. In tegendendeel tot Sanne, had ik nu geen vriendje. Hier en daar had ik wel wat vriendjes gehad en was ik erg verliefd geweest. Maar op dit moment was er niks bijzonders. Ik haalde mijn kaart langs de trein scanner. Daarna pakte ik mijn fiets en ging naar huis toe. Toen ik langs de ingang van het park kwam, stopte ik even. Ik keek naar het grind pad dat zich door het park spreidde. Misschien was Lonneke wel thuis, ik had haar al lange tijd niet meer gezien. Ik was gestopt op de Cast en ze zat op een andere school, we hadden het druk. Ik besloot met een glimlach dat ik het gewoon moest proberen. Even later hoorde ik het grind onder mijn fiets geluid maken. Uiteindelijk kwam ik aan bij het grote huis van de vader van Lonneke. Ik stopte en zag het staan. Vele andere grote huizen stonden hier. In het midden zag je een grote vijver met een fontein. Mijn fiets zette ik tegen de haag en ik liep het pad op. De deur stond open, zoals gewoonlijk. Wel klopte ik even en liet mijn ‘oehoehoe!!’’ horen. Even was het stil. ‘’Hallo?!’’ Ik stapte binnen. Ik kreeg een warm gevoel van herkenning in mijn buik. Opeens zag ik Lonneke de gang uit komen. ‘’Lon!!’’ Ik lachte en knuffelde haar. ‘’Hi Moon! Lang niet gezien joh!’’ Ik krapte achter mijn achterhoofd en keek haar vrolijk aan. ‘’Ja, ik was in de buurt weetje, het isalweer een tijd geleden dat ik jullie zag.’’ Op dat moment kwam Leon ook aan lopen ‘’He, Moontje!’’ Ik keek hem lachend aan. Hij gaf met een knuffel. Ik werd zowat geplet tussen de grote armen. We namen wat te drinken en we vertelde hoe onze opleiding ervoor stond. Het ging voor ons beide erg goed. Opeens kwam ik op een idee. ‘’Wat nou als we Tineke en Yalenka ook op bellen?’ ‘’Ja! Goed idee!’’ riep Lonneke vrolijk. Ik pakte mijn mobiel, tenminste wat je een mobiel kunt noemen. Het was een Alberthein ding. Ik belde Tineke, die niet opnam. Waarschijnlijk aan het werk .Ze had haar eigen tattoo shop, ik was erg trots op haar. Dat gehandicapte zorg, was leuk geweest maar dit paste beter bij haar. ‘’Die zal wel haar mobiel uit hebben staan.’’ Zei Lonneke. Ik knikte. ‘’Dan Yalenka.’’ Zei ze er achteraan. Ik belde haar en Yalenka nam wel op. Ze zei dat het erg leuk was en dat ze er aan kwam. Yalenka was wel nog bezich met haar opleiding en het ging erg goed. Ze werkte nu bij Lekerweide waar ze veel plezier had.
Later kwam inderdaad Yalenka binnen met een grote lach op haar gezicht. ‘’He! Alles goed?’’ We gingen weer zitten en praatte verder. Leon zette de tv aan en ging nieuws zitten kijken. We keken af en toe mee, maar praatte verder.
Opeens zei het nieuwspersoontje iets onverwachts: ‘’En straks in een latere uitzending van 7 uur, onze nieuwe spreker, Rob Smit uit Enkhuizen. Goedenavond.’’ We hoorde het nieuws deuntje en waren allemaal stil. We hadden het alle drie gehoord en gezien. In een seconde hadden we alle drie onze hoofden omgedraaid toen we druk in gesprek waren. Tijdens het bericht was een fragment te zien van een glimlachende zwaaiende Rob. De Rob die wij kende. Wat was hier aan de hand? ‘’Hij doet het dus erg goed bij de politiek’’ zei ik achterloos om de vragende stilte te verbreken. Opeens leken we alle dire hetzelfde te denken. Een persoon waar we heen moesten. ‘’Tineke.’’ Sprak Yalenka uit. We stonden op en racete de deur uit. Leon bleef thuis en wij gingen als een gek naar Tineke toe. Ze was niet thuis dus besloten we naar haar zaak toe te gaan.
“Doe de tv aan! Nu!’’ Tineke sprong achteruit toen we de winkel binnenstormde.